(gedicht geschreven door mijn vader bij mijn vertrek uit de ouderlijke woning)

Het is mijn kind dat ik blijf voelen
vooral wanneer het vertrekt uit het ouderlijk huis
De tranen kunnen je hart wel overspoelen
Het was toch altijd ook wel zijn thuis?

Het valt niet mee om de banden door te snijden
Opdat je kind zelfstandig kan wonen en zijn
Mijn hart schreit en voelt het lijden
Het voelt de ontstane leegte: waardoor de pijn.

Toch heelt de tijd weer elke wonde
Wanneer het ziet het geluk van je kind
Hoe het ervaart de vrijheidsstonde
Daar waar de zelfstandigheid begint.

Dan mag je plots ervaren dat de banden niet zijn doorgesneden
doch hoe sterk deze zijn geworden in de tijd
Dat de liefde heerst waar eerst wel pijn werd geleden
En dat je beiden in elkaar geklonken zijt.

Johan Smorenberg, juli 1989