Jij is aan het eind van mijn vinger
Waar ik ophoud, daar begin jij
Jij hoort bij ik, ik hoor bij wij
Er past geen tussendringer
Aanwezig al ben je afwezig
Twee al ben ik alleen
Met drukte om ons heen
In rust en al ben ik bezig
Twee rivieren van verre gereisd
In de zee elkaar gevonden
Met butsen, deuken, schaven en wonden
Een samen dat is opgeëist
Ieder voor zich maar steeds vanuit wij
Met ons tweeën samen naar oud
Totdat wordt gerouwd
Geloof ik in jou en in mij
(gedicht geschreven door mijn vader bij mijn vertrek uit de ouderlijke woning)
Het is mijn kind dat ik blijf voelen
vooral wanneer het vertrekt uit het ouderlijk huis
De tranen kunnen je hart wel overspoelen
Het was toch altijd ook wel zijn thuis?
Het valt niet mee om de banden door te snijden
Opdat je kind zelfstandig kan wonen en zijn
Mijn hart schreit en voelt het lijden
Het voelt de ontstane leegte: waardoor de pijn.
Toch heelt de tijd weer elke wonde
Wanneer het ziet het geluk van je kind
Hoe het ervaart de vrijheidsstonde
Daar waar de zelfstandigheid begint.
Dan mag je plots ervaren dat de banden niet zijn doorgesneden
doch hoe sterk deze zijn geworden in de tijd
Dat de liefde heerst waar eerst wel pijn werd geleden
En dat je beiden in elkaar geklonken zijt.
Johan Smorenberg, juli 1989
zittend in de tuin, wachtend op zijn komst
gitaar op schoot, vol verwachting
de Ford Taunus rijdt de straat in, hij stopt en ik begin
aan zijn hand naar binnen
eigenlijk mocht ik niet komen
maar ik was meer dan zij want ik was met hem
te lang uitgesteld en alles moet dus nu
ik de stress, jij een helpende hand
jij de structuur, ik een voldoende
samen in een wereld met dikke onwrikbare muren
muren gebouwd met modder die lang is omwoeld
niet mijn modder, wel mijn muren
in mijn eigen modder
ploeterend mijn eigen wereld bouwen
mijn eigen muren, los van die van jou
bouwen, breken, afbreken en weer van voren
ogen op de grond
niet omkijken of stilstaan, maar door
vanaf een berg kijkend naar onze werelden
overeenkomsten in fundament maar verschil in decoratie
met naast me een enorme leegte
tot wie kan ik me wenden als het zover is gekomen
als ik op een dag het leven vaarwel zeggen wil
als ik denk: het was mooi, oudoe en bedaankt
wie bepaalt op dat moment de realiteit van deze keuze
wie legt mijn argumenten en gevoelens op zijn eigen schaal
en kan zo bepalen dat ik nog wel even door zou kunnen gaan
wie zijn zij en waar kan ik ze vinden
kan ik ze bellen, mailen of bezoeken
ik denk namelijk dat ik ze nu alvast wil ontmoeten
dan neem ik ze nu nu alvast mee op mijn reis
dan kunnen ze nu alvast sturen en zijn ze al betrokken
niet achteraf oordelend, maar mee in de strijd
een open, eerlijk en transparant proces
alle mogelijkheden om mee te denken en te sturen
geen spijt over dingen die ik anders had moeten doen
dan komen we gezamenlijk tot dezelfde conclusie
heel democratisch want iedereen was er bij
een bedankje voor ieders bijdrage en nog een laatste gedachte
wat is het ideale moment voor deze co-creatie
ben ik niet al te laat, heb ik niet al teveel bepaald
ik ben namelijk al in de tweede fase van mijn voltooiing
wie bepaalt eigenlijk de waarde van mijn leven
wie kent de variabelen en de varianten er van
wie zet deze waarden in een lange termijn perspectief
hoe lang moet ik iets vinden wil het voldoende waarde hebben
waarom zou een slimme ingeving minder waarde hebben dan een dom verlangen
wat merk ik eigenlijk van een verkeerde inschatting
ik wil vrij kunnen leven, niet bang voor wat gaat komen
kunnen gaan voor mijn dromen en het maximale er uit kunnen halen
genieten van iedere dag alsof er geen morgen meer is als IK dat niet wil
We hebben nieuwe buren
Ze wonen er al even
Graag mag ik even gluren
Naar wat ze daar beleven
U denkt misschien dat past je niet
Dat kun je toch niet maken
Maar ach ik doe ze geen verdriet
Bemoei me niet met hun zaken
Het zijn echt vrije vogels
Een met de natuur
Schijt aan normen en moraal
Ze gaan voor ‘t avontuur
Sinds kort is mijn plezier voorbij
Nee, ik word nergens van beticht
Maar ik voel ik me toch wel wat onvrij
En houd de gordijnen dicht
Zij zijn de lente aan het vieren
En doen dat zonder schroom
Voortdurend zitten die duivendieren
te copuleren in mijn boom.
In mijn tuin op dit moment
Dus 100 procent sensatie
En voor een heel klein procent
Bieden ze wat inspiratie.
Ik hoor niet bij de helden
Want ik loop niet vooraan
Voor mij geen Facebook acties
Want ik heb niks gedaan
Ik zie de wereld branden
En voel het groot verdriet
Maar hier zo in mijn tuintje
Bestaat corona niet
Ik doe wat mij gevraagd wordt
Ik volg het protocol
Want dat is waar ik goed in ben
Mij past geen heldenrol
Bewonderend zie ik anderen
Luid zingen op een terras
Of soep brengen bij een oudere
Die net wat eenzaam was
Ik klap en like de hele dag
En zing uit volle borst
Voor de echte helden van ons land
Voor vaderland en vorst
Ik hoor niet bij de helden
Ben nooit een held geweest
Dus ook in deze crisis
Blijf ik bij eigen leest
Ik hoor niet bij de helden
En loop dus niet vooraan
Maar heb je iemand nodig
Wil ik er best voor gaan
Thema door Anders Norén — Omhoog ↑
